اکلز و میجلی (۱۹۸۹، نقل از اکلز و بقیه، ۱۹۹۳) براساس نظریه تناسب شخص ـ محیط[۱](هانت[۲]، ۱۹۷۵) مطرح ساختن که افت‎های انگیزشی و رفتاری در اوایل نوجوونی ممکنه به وجود اومده توسط محیط‎های آموزشی ناجور مدرسه راهنمایی واسه نوجوانان باشه. طبق نظریه تناسب شخص ـ محیط، رفتار، انگیزه و سلامت روانی تحت اثر تناسبِ بین ویژگی‎هایی که افراد با خود به محیط‎های آموزشی می‎بیارن و ویژگی های این محیط‎های اجتماعیه. اکلز و میجلی در الگوی تناسب مرحله ـ محیط دلیل آوردن کردن که افراد ضمن اینکه رشد می‎پیدا کنن، نیازای هیجانی، شناختی، اجتماعی و اهداف شخصی در حال تغییر دارن و اگه مدارس بخوان در علم‎آموزان تمایل و انگیزه بسازن، باید به روش‎ای متناسب با تحوّل نوجوون، تغییر پیدا کنن. این محققان می گن که اگه این اتفاق نیفتد، علم‎آموزان در مرحله اول از نظر روان‎شناختی و بعد از نظر فیزیکی از مدرسه فاصله می‎گیرند (اکلز و روسر، ۲۰۰۹).

اکلز و روسر (۱۹۹۹) ده سال پس از ارائه الگوی تناسب مرحله ـ محیط، الگوی بوم‎تحولی از اثر مدرسه بر تحوّل نوجوون رو تدوین کردن. براساس این الگو، بافت مدرسه به شکل یه رشته سطوح سازمانی که به‎طور سلسله مراتبی مرتب شده‎ان و با همدیگه در رابطه‎ان، مورد نظر قرار می‎گیرد. در بنیادی‎ترین سطح این الگو، کلاس درس و بعد در سطحی بالاتر، مدرسه به عنوان یه نظام سازمانی قرار داره که در نظام فرهنگی بزرگ‎تری محدود شده. این محققان فرض خود رو بر این داشتن که (الف) مدارس نظام ـایی دارای چندین سطح از فرایندهای تنظیم‎کننده (با ماهیتی سازمانی، اجتماعی، و آموزشی) هستن؛ (ب) این فرایندها با هم رابطه داخلی دارن؛ (پ) این فرایندها معمولاً ماهیتی پویا دارن؛ (ت) این فرایندها با گذر کودکان به سطوح متفاوت آموزشی (مدرسه ابتدایی، مدرسه راهنمایی و دبیرستان) تغییر می‎پیدا کنن؛ و در آخر، (ث) این فرایندها تحوّل شناختی، اجتماعی ـ هیجانی و رفتاری نوجوانان رو تنظیم می‎کنن.

در ادامه، براساس موضوع تحقیق حاضر از سطح کلاس درس، به جوّ کلاس، که روابط معلم ـ دانش آموز جنبه‎ای از اون هستش، و از سطح مدرسه، به پیوند با مدرسه به عنوان جنبه‎ای از جوّ مدرسه می پردازیم.

۲ـ۳ـ۳ـ۲ جوّ کلاس

محیط یادگیری کلاس درس یا جوّ کلاس، بافتیه که قسمت بزرگ یادگیری تحصیلی و اجتماعی کودکان و نوجوانان در مدارس، در اون به‎وقوع می‎پیوندد. با اینکه ده‎ها ساله که در مورد جوّ کلاس، تحقیق‎هایی انجام شده (فریزر[۳]، ۱۹۹۸، ۱۹۹۹، نقل از راو^۲، کیم^۳، بیکر^۴، کامفوس^۵ و هورن^۶، ۲۰۱۰)، تعریف‎های متفاوتی در مورد این سـازه هست. اکـلز (۲۰۰۴، ص.۱۲۹ـ۱۳۰) در باره جوّ کلاس می‎گـوید :

جوّ کلاس به وجود کلی‎تر کلاس درس و روابط معلم ـ علم‎آموز گفته می‎شه. روابط معلم ـ علم‎آموز یه مؤلفه کلیدی کلاس درسه. روابط معلم ـ علم‎آموزِ دارایِکیفیت بالا، انگیزه تحصیلی، جذب مدرسه، موفقیت تحصیلی، احترام خود و بهزیستی اجتماعی ـ هیجانی کلی‎تر رو آسون کردن می‎کنه (دسی[۴]^۷و رایان^۸، ۱۹۸۵؛ اکلز و بقیه، ۱۹۹۸). معلمانی که به علم‎آموزان اعتماد می‎کنن، به اونا اهمیت میدن و احترام می‎گذارن، پشتیبانی اجتماعی ـ هیجانی رو جفت و جور می‎بیارن که علم‎آموزان واسه این که به تکالیف یادگیری تحصیلی تمایل نشون بدن و همت داشته باشن و درک‎های خود و ارزش‎های مثبت مربوط به پیشرفت رو گسترش بدن، به اون پشتیبانی نیاز دارن. احساس پشتیبانی هیجانی یکی از مهم‎ترین ویژگی‎های بافت‎هاییه که به تحوّل مثبت کمک می‎کنن. تحقیقات اتحاد که در گروه نوجوانان انجام شده‎ان، نشون میدن که درک علم‎آموزان از این که  معلمان به اونا اهمیّت میدن، احترام خود، تعلق به مدرسه و عاطفه مثبت در مدرسه رو افزایش می‎دهد (روسر و اکلز، ۱۹۹۸ ؛ روسر و بقیه، ۱۹۹۶).

رایان و پاتریک^۱(۲۰۰۱، نقل از چونگ^۲، هوآن^۳، کوئک^۴، یئو^۵و انگ^۶، ۲۰۱۰)، پشتیبانی معلم رو اندازه باور علم‎آموزان در مورد ارزشی که معلمانشان واسه اونا قائل‎ان و هم اینکه باور اونا در مورد میزانی که معلمانشان، ایجاد روابط شخصی با اونا رو دنبال می‎کنن، می‎دانند. این رابطه کیفی از راه اثر بر اهداف، درگیری تحصیلی، تمایل نسبت به تکالیف تحصیلی و اسناد در مورد منابع موفقیت و شکست، انتظارات علم‎آموز رو پیشرفت می‎بخشه و شکل می‎دهد. تا الان رابطه معلم ـ شاگرد، بیشتر از دیدگاه‎های دلبستگی و انگیزه معنی‎پردازی شده (دیویس، ۲۰۰۳، نقل از چونگ و بقیه، ۲۰۱۰).

2. person-environment fit
3. Hunt, D. E.

3. Kim, S. 6. Horne, A. M.